«موج»
بگذار کلبه ای ببافند بر سکوتی آسمانی
با نور مهتابی که میگذرد از دریاها
رویای من جزیره ای میپوشد در آن دوردست
در آن سوی اقیانوسهای نیلوفر و یاس
که مواج ترین صدای غروبست
«یادها»
مثل گلیمی که از زیر پایت میکشند
بر پلک مرگم مرگی که خوابیده
کافیست بیدارش کنند
تا غرق ِ چشمی کفن آلود شَوَم
و رخنه کنم در سیاهی ِ یادها
«دفتر»
صفحاتم سفید است
و دیوارها ، سیاه
پاشیده شعرهای تیره ام
رگ دفترم را زده اند
رو به روی من خواهد مرد
«دود»
پوچتر از دود ِ آخرین سیگارِ یک اعدامی بودم
حلقه ی مِه بر گردنم بود
و زمین
مثل یک گوی ، از زیر پایم افتاد...
همگان دود شدند
مرسی فرشیدجان
تصویر کار آخر را دوست داشتم...
سلام دوست عزیزم
ممنونم از حضورت در وبلاگم
شعرت را خواندم.
با احساس
درود بر شما
و سپاس برای دعوتتان
خواندمتان گرامی
نقد باشد برای اساتید
قلمتان ناتمام
سلام
شعرهای زیبایی بود و لذت بردم
ولی باید شوک و ضربه نهایی کار بیشتر شود
موفق باشید
سلام شاعر
اولی و آخری را بسیار پسندیدم ممنونم از دعوتتان
و ... رگ دفترم را زده اند.
موفق باشید و پاینده.
ممنونم از لطفت
سلام
عالی بودن شعراتون
موفق باشی
سلام
مثل همیشه فقط می تونم بگم دست مریزاد
عالی بود
از زلال سپیدهاتون نوشیدمو لذت بردم عزیز
در پناه خدا
موفق باشی و ماندگار
سلام
بعد از روز ها پیاده روی در عرض اتاقم "بیا که توی سرم ، کوچه های یک طرفه است..."
با یک غزل مثنوی به روزم
با مهر
پاینده و بر قرار باشی فرشید جان
در پناه خدا
ممنون سپیدار گرامی .....
سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه
قالب نو مبارک بینهایت زیباست
سلامت باشی و پاینده
سلام
در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد.
با کسی که به او مدیونم
وبلاگ هایی که دلخوشی همیشگی ام شده اند
خانه تکانی
و شعر
به روزم و منتظر
با چراغ به خانه ام بیایید