صد «شاملو» آویخته ام

من آبروی اندک ِ هر شاعرک را ریخته ام

با شعر او آمیخته ام

من در شکوه شعر او ، صد «شاملو» آویخته ام

در پیش افکار نو ام ؛ «نیما» فسیلی گشته است

فکر علیلی گشته است

گویی کویر روح ما ، چون رود نیلی گشته است

روزی که شعرش را دلم ، بر آسمان حک میکند

صوت چکاوک میکند

روی کویر داغ دل ، شب را چو پیچک میکند

دریای روح زندگی بحر جواهر میشود

پنهان و ظاهر میشود

خونابه ی اشعار او فریاد ساحر میشود