طناب دار تباهی
ترانه ی پایان
از این سقوط و سیاهی
کسی نمیگرید
هزار آتش و نفرین
به این جهان پلید
و لحظه های سراسر سیاه و اهریمن
و آن کسی که جهانی چنین پدید آورد...
چگونه بر هنر نحس خویش می بالد!
به نور رفته ی دنیا نمانده نیرویی
ز روح مرده ی خوابش
بگو چه می جویی؟
فرشید افکاری