آزادی

«شراب»

من مستم از ندای شرابی

که در هر دانه از خوشه های انگورش

پیکر حلاجسیت آویخته

«تدفین»

روح فراموشی در من رخنه میکند

و واژه ها مرا دفن میکنند در سنگلاخ کاغذپاره های سفید

در میان بارش برگه های کتابی بی اسم

تمام سیاه نوشته های لشکر ذهنم

در دره ای بیرنگ خواهند افتاد

و تابوتهای سرخ و مه آلود

از دفتر دودوارم پرواز خواهند کرد

و دیگر از من هیچ نمیماند

«آزادی»

وقتی صدای اشباح گریان

از پشت سرم می آید

سکوت ، از مغاک چشمم میفشاند درد

روحم آویخته میشود در فضایی سرد

سایه ام

مثل نوری چرخان

می دود روی دیوار

و من در این مرگگاه وجدان ،هرگز

ساکت نمی مانم

فریاد بی حنجره ام را

از میان میله های قفس

به جسم غریوی پیوند میزنم

که بانگ آزادیست

«پرنده»

از میله های خمیده ی قفس

و از سیمهای خاردار خونی

پرنده میسازند!

تا پروازش دهند

برای نمایش این آزادی دروغین

کبوتری نیست

بالا را نگاه نکن

زیر پایت جسم کبوتران را

در سینه ی زمین بپرواز

«سرو»

پرندگان بی سر

در آسمانی پوشیده از سیمهای خاردار

و اسبهای سپید شعله ور که بازمیگردند در باد سرد

از میان سروهای ساکت و قبرهای ناطق گورستان

بوران خون به پا کرده است

و حتی نام آزادی

مصلوب سرزمین های مرگ است

«گرداب»

گاهی خودم را سر میکشم

در لیوانی سفید که روحم است

و مایه ای سیاه

که سایه ام

گاهی در خودم میمیرم

از لجنکده ای که ذهن را میشوید

حل میشود در گردابی خاکستری

که باقی مانده ی وجود آتشینم است