بی نشان

«بی نشان»

بازار شهر بود و

غروبی سرد

و بهتی در زمزمه های نور

و شاخه گل سرخی زیر پای عابران ...  

که لگد میشد و هنوز

بوی قلب شکسته ای را میداد

که به سمت جاده های بی چراغ

به سمت شهرهای بی نشان قدم میزد

«چهره»

دمیده شد

صدای لولای در ِ نیمه باز

و زوزه ی باد

در ظهر تابستان

و پنجه ی نوری سرخ

از پنجره ی خونی شکسته

بر صورتی مهتابی

چهره ای با چشم نیمه باز

و لبخندی سرد

و سری شیشه آلود

در نگاه خنجری روی فرش بی نقش

صدای سکوت

در نفسی کم جان

دشنه ... سکوت ... مرگ ...